Permanentny deficyt budżetowy, czyli konieczność ciągłego zaciągania przez rząd kredytu jest dowodem tego, że gospodarka nie jest w stanie dostarczyć budżetowi państwa środków pieniężnych wystarczających na pokrycie wydatków, które uznajemy za niezbędne dla funkcjonowania państwa.
Ponadto, w przypadku takich państw, jak Polska, gospodarka nie jest też w stanie zaspokoić potrzeb finansowych większości rodzin, czego dowodem jest wysoka emigracja czy często rezygnacja z posiadania dzieci, gdyż jedna osoba nie jest w stanie utrzymać rodziny.
Po prostu, gospodarka nasza nie jest w stanie wytworzyć odpowiedniej ilości dóbr, których podział za pomocą pieniędzy będzie wystarczający. Podział ten odbywa się zarówno za pomocą wolnego rynku jak i za pośrednictwem budżetu państwa (redystrybucja).
Jeśli dodatkowo społeczeństwo się starzeje, to w miarę upływu czasu będzie wypracowywało coraz mniej dóbr. Z uwagi na sztywne (ustalone ustawowo) wydatki emerytalne i socjalne, będzie to oznaczało coraz większe obciążenia spadające na tych, co jeszcze pracują. Jeśli ten trend się nie zmieni, to rząd będzie zmuszany do jeszcze większej skali redystrybucji i do jeszcze większego deficytu budżetowego.
Żartów nie ma. Jeśli 100 kobiet rodzi dzisiaj przeciętnie 130 dzieci, z czego połowę stanowią dziewczynki, to w następnym pokoleniu pozostanie z tej puli już tylko 65 kobiet. W jeszcze kolejnym pokoleniu, tylko 33 albo i jeszcze mniej.
Skala zadłużenia pogłębia się a konieczność spłacania bieżących odsetek staje się coraz większym obciążeniem dla budżetu państwa. Jedynym zabezpieczeniem finansowym "rządowych" kredytów są przyszli podatnicy, a tych niestety jest coraz mniej. Nie tylko jest ich mniej dlatego, że rodzi się mniej dzieci, ale również dlatego, że ci najbardziej produktywni (czyli najbardziej zaradni i wykształceni) podatnicy uciekają z kraju, w którym oprócz siebie, muszą w coraz większym stopniu utrzymać jeszcze innych. Co gorsza, proces ten ma charakter samo nakręcający się, co w języku bardziej naukowym nazywamy sprzężeniem zwrotnym dodatnim.
Nie da się tego ciągnąć bez końca. Taki system gospodarczy jest po prostu patologią państwa. Jedynym ratunkiem w tej sytuacji jest, mówiąc najogólniej, radykalne zwiększenie produktywności naszej gospodarki. Pojęcie produktywności, dokładnie opisałem w artykule: "Czym jest produktywność?", a w dalszej części postaram się przedstawić najważniejsze recepty, które produktywność naszego kraju powinny znacząco poprawić.
Jeśli na drogach co 100 m ustawimy słup z 10 znakami drogowymi na każdym słupie, to efekt tego będzie taki, że samochody będą poruszać się bardzo wolno a część kierowców w ogóle zrezygnuje z jazdy samochodem. Taki jest efekt nadmiaru regulacji.
W demokracji, politycy zawsze muszą coś obiecywać, a licytacja tych obietnic prowadzi do tego, że są one w końcu niemożliwe do spełnienia. Po prostu jest to matematycznie niemożliwe. Nie da się podzielić tortu tak, żeby suma kawałków była większa od całości. A jednak każdy wyborca widzi tylko swój kawałek tortu, bo taka perspektywa jest mu wtłaczana do głowy, w zamian za oddany głos wyborczy.
Krzywa Laffera jest odzwierciedleniem zachowań gospodarki w odpowiedzi na nadmierną wysokość stawek podatkowych. Skutek tych zachowań nazywamy efektem Laffera, który polega na zmniejszaniu się wpływów podatkowych W do budżetu, gdy wielkość stawki podatkowej x przekroczy pewną wartość krytyczną.
Czy pracodawca powinien mieć prawo zapłacić pracownikowi za pracę w sobotę? Aktualnie, Kodeks Pracy na to nie pozwala, a jedyną dozwoloną formą wynagrodzenia pracownikowi pracy w sobotę jest danie mu dnia wolnego w dowolnym dniu roboczym. Jest projekt nowelizujący KP, który ma to zmienić. Zdaniem koalicji rządzącej oraz środowisk pracodawców, nowe przepisy byłyby korzystne zarówno dla pracowników jak i pracodawców. Zniosłyby bowiem tylko pewne ograniczenie możliwości wyboru. Dla każdego zwolennika wolności, taki pomysł wydaje się czymś zupełnie oczywistym, a nawet może dziwić fakt, że istnieją tu jakiekolwiek regulacje, które zabraniają obu stronom umowy umówić się tak, jak sobie tego życzą.
W zależności od efektów, jakie przynosi nam nasza praca, możemy ją podzielić na dwa rodzaje. Może to być to praca z efektem bezpośrednim, np. sprzątanie mieszkania, czy praca w swoim ogrodzie, czyli taka praca, w której sami jesteśmy wykonawcami uzyskiwanych pożytków, dóbr itp.
Firma produktywna, to taka firma, która w jakimś rozpatrywanym okresie osiąga odpowiednio wysoką sprzedaż w stosunku do zainwestowanych środków. Warunkiem jest oczywiście uzyskanie dodatniego zysku, czyli firma musi być rentowna. Dobrym i popularnym wskaźnikiem pokazującym rentowność firmy jest zwrot z inwestycji (stopa rentowności), czyli ROI (ang. return on investment). Wyraża się on wzorem:
Najważniejszą cechą gospodarki jest jej produktywność, czyli zdolność gospodarki do tworzenia dóbr, które stanowią nasze bogactwo. Pytanie jednak jest takie, od czego zależy ta produktywność? Dlaczego jedne państwa są bardziej produktywne a inne mniej? Jako Polacy uważani jesteśmy za naród przedsiębiorczy i pracowity. Ale czy jesteśmy produktywni?
Okazuje się, że wyliczenie wszystkich danin, które płacimy naszemu państwu nie jest zadaniem łatwym. Dużo jest też nieporozumień, co do tego, jak te wszystkie podatki zsumować do kupy, aby obliczyć łączne opodatkowanie naszych zarobków. Postanowiłem więc, że sam to po aptekarsku policzę za pomocą arkusza Excel, który udostępniłem na stronie 
Wyborczy sukces Kongresu Nowej Prawicy w wyborach do Parlamentu Europejskiego 2014 może wielu dziwić, a nawet szokować, zważywszy, że partia Janusza Korwin-Mikkego wygrywa wśród elektoratu w wieku 18-25 lat i nic nie wskazuje na to, żeby to poparcie słabło. Zapewne, gdyby nie to, że w środkach masowego przekazu cele programowe KNP były od wielu lat praktycznie przemilczane, to poparcie dla KNP byłoby jeszcze większe.
Najnowsze komentarze