Jak podała Gazeta Prawna w artykule "Za sześć lat koniec z bezrobociem", demografowie i inni eksperci z GUS oraz innych instytucji badawczych "zgodnie podpisują się pod tezą, że w 2020 r. zajęcia nie będzie miało zaledwie 500 tys. Polaków". Miałoby to wynikać z sytuacji demograficznej, a konkretnie z większej ilości osób odchodzących na emeryturę w stosunku do ilości osób wchodzących na rynek pracy. Zdaniem ekspertów wyznających tego rodzaju przekonania: Im więcej ludzi odchodzi na emerytury, tym więcej zwalnianych miejsc pracy, co teoretycznie powinno zmniejszać bezrobocie. Niby logiczne, ale w dalszej części postaram się wyjaśnić, dlaczego tego rodzaju poglądy są błędne, gdyż nie biorą po uwagę prawa Laffera. Stopa bezrobocia (stosunek liczby osób bezrobotnych w stosunku do liczby ludności aktywnej ekonomicznie) nie tylko się nie zmniejszy, ale wręcz wzrośnie, o ile oczywiście nadal będziemy tkwili w tych samych zasadach ustrojowych, które obowiązują obecnie.

W zrozumieniu niektórych mechanizmów czasami bardzo pomocne jest przedstawienie skrajnej sytuacji. Spróbujmy więc sobie wyobrazić, że 99% społeczeństwa stanowią emeryci, a tylko 1% ludzie pracujący. Wydawać by się mogło, że bezrobocie będzie wtedy zerowe, gdyż każdy zdolny do pracy bez problemu znajdzie pracę, skoro praktycznie wszystkie miejsca pracy zostaną zwolnione, a pieniądze emerytów stworzą ponadto gigantyczny popyt na usługi związane z opieką i ochroną zdrowia. Czy rzeczywiście jest to jakieś pocieszenie dla naszych dzieci i wnuków, którym w przyszłości przyjdzie szukać pracy? Zresztą, podobny efekt w kwestii zmniejszenia bezrobocia można by również osiągnąć poprzez obniżanie wieku emerytalnego.

Niestety efekt będzie zupełnie odwrotny i zamiast zerowego bezrobocia, będzie ono bliskie 100%. Zerowe będą tylko kwoty wypłacanych emerytur. Skoro 1% społeczeństwa będzie musiało utrzymać 99% emerytów, to żaden przedsiębiorca nie podejmie się takiej legalnej działalności gospodarczej, gdzie praktycznie cały zysk firmy i dochód zatrudnionych pracowników (i nie wiadomo jeszcze jak wysoki VAT) będzie musiał być przekazany na finansowanie systemu emerytalnego, systemu opieki społecznej, systemu ochrony zdrowia i jakiegokolwiek innego jeszcze systemu "pomocy", który zostanie demokratycznie ustalony przez 99% wyborców. Taka jest brutalna prawda. Owszem, bezrobocie mogłoby być może i zerowe, ale pod warunkiem, że w podanym wyżej skrajnym przypadku powyższe systemy "pomocy" w ogóle przestaną istnieć. Czy jest to jednak możliwe?

Czytaj dalej →