Wiemy już, że maksimum krzywej Laffera (punkt B) odpowiada maksymalnym wpływom podatkowym, jakie państwo może "wycisnąć" z gospodarki. Czy jest to zatem optymalny punkt, do którego powinniśmy dążyć? Istnieją dwie szkoły, które mają odmienne zdanie na ten temat.
Jedna szkoła uważa, że tak, jest to punkt jak najbardziej pożądany, gdyż gwarantuje najwyższe wpływy do budżetu państwa. A wszyscy przecież chyba chcemy, żeby w budżecie było więcej pieniędzy niż, gdyby miało być ich mniej.
Druga szkoła uważa jednak, że punkt optymalny, to taki punkt, który gwarantuje najlepszy rozwój gospodarczy a nie jest to na pewno punkt B, tylko jakiś punkt po lewej stronie, od maksimum.

Czytaj dalej →

Gospodarka służy temu, aby tworzyć bogactwo i źródłem naszego bogactwa jest głównie gospodarka. Elementami tego bogactwa są różne dobra, które sami w jakiś tam sposób tworzymy i wymieniamy się nimi za pośrednictwem pieniądza – podstawowego środka wymiany dóbr. Niejako przy okazji tej wymiany (ale też przy innych okolicznościach) płacimy podatki, co oznacza, że część wypracowanego bogactwa przekazujemy jakby do dyspozycji państwa, które obdarowuje nim kogoś innego lub opłaca np. urzędników wykonujących dla nas jakieś ważne usługi. Łączne bogactwo tworzone w danym okresie czasu przez gospodarkę jest więc w pewnym uproszczeniu podstawą do opodatkowania, która po przemnożeniu przez jakąś skumulowaną stawkę podatkową różnych podatków daje sumaryczną kwotę podatku stanowiącego dochód budżetowy.

Istotą prawa Laffera jest to, że wielkość procentowego udziału podatków w tworzonym bogactwie ma wpływ na samą wielkość podstawy do opodatkowania, co w bardzo poglądowy sposób obrazuje wykres kołowy obok. Wraz ze wzrostem udziału podatków powyżej jakiegoś nadmiernego poziomu, kurczy się pula bogactwa pozostająca do opodatkowania. Po prostu część bogactwa albo "ucieka" przed fiskusem (szara strefa) albo dochodzi do kurczenia się gospodarki (bezrobocie, bankructwa, emigracja itd.). Im mniej ludzi zajmuje się tworzeniem dóbr, tym mniej powstaje bogactwa (głównym czynnikiem wzrostu gospodarczego staje się co najwyżej wyższa produktywność tych, co nadal pracują).
Chociaż na początku, w miarę wzrostu udziału podatków wielkość pozyskanego podatku (pole czerwone) rośnie, to po jakimś czasie dynamika tego wzrostu maleje, aż dochodzimy do takiego momentu (punkt B), od którego pole powierzchni wycinka czerwonego zaczyna już tylko maleć.

Czytaj dalej →

Model krzywej Laffera przedstawia zależność wpływów podatkowych od wielkości stopy podatkowej zmieniającej się w zakresie od 0 do 100%. Taki zakres stopy podatkowej odpowiada jedynie podatkowi dochodowemu, a wiemy przecież, że podatki pośrednie naliczane są w zupełnie inny sposób i mogą w sumie nawet przekroczyć stawkę 100% liczoną od tzw. ceny netto.  Podatek pośredni może być też kwotą stałą, jak np. opłata autostradowa, czy opłata skarbowa.
W kontekście rozważań nad prawem Laffera nie ma to jednak takiego znaczenia. Podobnie, jak podatek dochodowy zmniejsza nasze możliwości nabywcze, tak samo i podatek pośredni je zmniejsza, gdyż podatek VAT, czy akcyzowy, który dopłacimy do ceny jakiegoś kupowanego towaru zmniejszy zasobność naszego portfela, a więc naszą siłę nabywczą podczas kolejnych zakupów. Podatek pośredni można w prosty sposób przeliczyć na odpowiadający mu podatek dochodowy.
Czytaj dalej →