Okazuje się, że wyliczenie wszystkich danin, które płacimy naszemu państwu nie jest zadaniem łatwym. Dużo jest też nieporozumień, co do tego, jak te wszystkie podatki zsumować do kupy, aby obliczyć łączne opodatkowanie naszych zarobków. Postanowiłem więc, że sam to po aptekarsku policzę za pomocą arkusza Excel, który udostępniłem na stronie Kalkulator podatkowy, gdzie opisałem również dokładnie metodę liczenia.
Kalkulator ma charakter otwarty. Sam nie jestem pewien, czy udało mi się uwzględnić wszystkie rodzaje podatków i czy właściwie potraktowałem różne elementy składowe. Z tego względu będę bardzo wdzięczny za wszelkie uwagi i korekty.
Wyniki obliczeń wykonane dla różnych wariantów zarobkowych i zakupowych nie są zaskoczeniem. W Polsce, przeciętna łączna stopa opodatkowania pracownika zatrudnionego na etacie kształtuje się w przedziale 45-55%. Innymi słowy, mniej więcej połowa wynagrodzenia, które przeznacza pracodawca na pracownika wędruje ostatecznie różnymi kanałami do budżetu państwa i innych instytucji państwowych w postaci różnych podatków dochodowych oraz pośrednich. Jest to bardzo duża wielkość opodatkowania, chociaż nie tak duża, jak to przedstawia wielu przeciwników wysokich podatków. Spotykane w niektórych opiniach opodatkowanie rzędu nawet 80% wynika zapewne z niewłaściwego sumowania stawek podatkowych i ze źle określonej podstawy do opodatkowania. W wykonanym przeze mnie kalkulatorze, najpierw obliczane są kwoty poszczególnych podatków a następnie ich suma odnoszona jest do łącznego wynagrodzenia (kosztu pracy), jakie płaci z naszego tytułu pracodawca.
W każdym razie wolność ekonomiczna w naszym kraju (i nie tylko w naszym) jest mocno ograniczona i trudno nazwać ten system kapitalizmem, czy jakimś "nowoczesnym" kapitalizmem. Państwo inkasuje przynajmniej połowę tego, co wypracowujemy, dając nam w zamian kiepskiej jakości usługi i marne świadczenia socjalne, a na to wszystko i tak musi jeszcze zaciągać długi. Wniosek z tego może być tylko jeden – powierzyliśmy państwu zbyt wiele kompetencji, przez co koszty działania państwa zarzynają gospodarkę i tym samym stają się źródłem problemów. Chociaż wiele ludzi wymaga dziś w naszym kraju różnego rodzaju pomocy, to nie oznacza to wcale, że tą pomocą muszą zajmować się akurat instytucje państwowe. Większość ludzi poradziłaby sobie ze swoimi problemami, gdyby tylko państwo przestało eksploatować ich fiskalnie. Co ważniejsze jednak, uwolniona od nadmiaru regulacji i podatków gospodarka zwiększyłaby pulę tworzonych dóbr do podziału poprzez rynek, a to oznacza większe zarobki (i większą realną wartość kupowanych dóbr) niż obecnie oraz nowe zarobki, dla tych, którzy obecnie są na bezrobociu.
Zachęcam wszystkich do pobrania kalkulatora na swój komputer i do policzenia płaconych przez siebie podatków.
W dalszej części chciałbym przedstawić kilka danych porównawczych.
Wyborczy sukces Kongresu Nowej Prawicy w wyborach do Parlamentu Europejskiego 2014 może wielu dziwić, a nawet szokować, zważywszy, że partia Janusza Korwin-Mikkego wygrywa wśród elektoratu w wieku 18-25 lat i nic nie wskazuje na to, żeby to poparcie słabło. Zapewne, gdyby nie to, że w środkach masowego przekazu cele programowe KNP były od wielu lat praktycznie przemilczane, to poparcie dla KNP byłoby jeszcze większe.
Typowy rozkład przychodów w gospodarstwach domowych można zobrazować za pomocą wykresu słupkowego, którego kształt w większości państw przybiera bardzo podobną postać. Każdy słupek odpowiada określonemu przedziałowi przychodów a wysokość słupka określa procentowy udział liczby przychodów z danego przedziału w sumie wszystkich przychodów. Najwyższy słupek wyznacza nam zatem taki przedział przychodów, do którego "wpada" największa liczba gospodarstw domowych. Wszyscy chcielibyśmy się znaleźć w przedziale znajdującym jak najbardziej na prawo na tym wykresie.
Jak podała Gazeta Prawna w artykule "
Dzisiaj z okazji konfiskaty części pieniędzy OFE na rzecz ZUS nasz minister finansów na konferencji prasowej ogłosił, że "w ostatecznym rozrachunku państwo jest gwarantem zabezpieczenia emerytalnego". Oznacza to innymi słowy, że gdyby nie ten ratunkowy transfer pieniędzy z OFE, to państwo by takim gwarantem być nie mogło. Rzeczywiście, dzisiaj państwo jest jeszcze gwarantem bieżących emerytur, ale za kilka lat już nim być nie musi, a likwidując częściowo OFE pozbawia tym samym przyszłych emerytów zapasowego zabezpieczenia, jakim mogłyby być OFE. Akurat zbliżają się wybory, więc rząd ma przynajmniej spokój, a większość "ludu" i tak nie rozeznaje się za bardzo w tych zawiłościach finansów państwa. Ważne żeby emeryturka wpływała dalej na konto.
W klasycznym ujęciu, zjawisko bezrobocia tłumaczy się nadmiarem rąk do pracy w stosunku do oferowanych miejsc pracy. A od czego to zależy? Firmy potrzebują tyle rąk do pracy, ile jest im potrzebne do wytworzenia określonej ilości dóbr, nie mniej i nie więcej. Ilość tych dóbr jest natomiast uzależniona od popytu na te dobra na rynku. Im mniejszy popyt konsumentów, tym mniejszy popyt na jakąkolwiek pracę. Popyt konsumentów jest uzależniony następnie od możliwości finansowych konsumentów, czyli od tego, jakie dobra są w stanie wypracować sami konsumenci itd., itd. i koło się zamyka.
Wiemy już, że maksimum krzywej Laffera (punkt B) odpowiada maksymalnym wpływom podatkowym, jakie państwo może "wycisnąć" z gospodarki. Czy jest to zatem optymalny punkt, do którego powinniśmy dążyć? Istnieją dwie szkoły, które mają odmienne zdanie na ten temat.
Istotą 
Model krzywej Laffera przedstawia zależność wpływów podatkowych od wielkości stopy podatkowej zmieniającej się w zakresie od 0 do 100%. Taki zakres stopy podatkowej odpowiada jedynie podatkowi dochodowemu, a wiemy przecież, że podatki pośrednie naliczane są w zupełnie inny sposób i mogą w sumie nawet przekroczyć stawkę 100% liczoną od tzw. ceny netto. Podatek pośredni może być też kwotą stałą, jak np. opłata autostradowa, czy opłata skarbowa.
Najnowsze komentarze